بیلان حکومت »قهرمان قادسیه«
١٩٦٩ بمباران چندین روستای کردستان با ناپالم و موشک: مرگ زنان و کودکان فراوان؛ تنها بین ١٤ و ١٦ مارس ٥٤٤ منزل مسکونی تخریب می‌گردند و ٦٥ نفر مدنی کشته می‌شوند.١٩٧٣ مخالفان سیاسی، از جمله بعثیهای چپگرا، کمونیستها، کردها و شیعه‌ها زیر شنکجه قرار می‌گیرند و به قتل می‌رسند. تأیید می‌شود که در سال ١٩٦٨ در زندان دستها و پاهای نخست وزیر سابق، البزاز را شکسته‌اند و یکی از چشمان وی را از حدقه درآورده‌اند. ٤٥٠ نفر از ١٣٠.٠٠٠ یهودی باقیمانده در عراق بیرحمانه سرکوب و ٢٠ یهودی ناپدیده شدة دیگر از نوامبر ١٩٧٢ بر اثر شکنجه جان می‌بازند. یک دختر ١١ سالة یهودی پس از ٣ روز شکنجه و تجاوز به عضویت ادعایی در یک گروه صهیونیستی ـ امپریالیستی اعتراف می‌نماید.
١٩٧٤ ـ ١٩٧٦ آشکار شدن ٢٩١ نام انسانهای اعدام‌شدة کرد، کمونیست، مائویست و ناصریست.
١٩٧٥ ایجاد اردوگاههای اجباری برای ١٤.٠٠٠ پیشمرگ کرد، تبعید و کوچاندن ٢٥.٠٠٠ یزیدی و ٣٠،٠٠٠ کرد خانقینی، اخراج ٢٥٠،٠٠٠ کرد به ایران.
١٩٧٥ ـ ١٩٧٨ تبعید و کوچاندن اجباری ٥٠٠،٠٠٠ کرد.
١٩٧٦ ـ ١٩٩٩ سوءقصد تروریستی دیپلماتها و نیروهای امنیتی عراق به جان مهاجرین عراقی و کرد، از جمله در لوزان (به عضو شورای مشورتی »جامعة دفاع از خلقهای تحت تهدید« اسماعیل شریف وانلی)، لندن، پاریس، وین، بیروت، برلین، خرطوم و مودستو/کالیفرنیا.
١٩٧٧ تیرباران چند صد کرد.
١٩٧٨ اعدام 253 کرد در زندان موصول.
١٩٧٨تعداد کلیساهای تخریب شده به ٨٥ مورد می‌رسد.
١٩٨٠ ـ ١٩٨٨ حمله به ایران و قریب یک میلیون کشته.
١٩٨١ ٣٠٠ حکم اجرا شدة اعدام از کردها و حزب بعث.
١٩٨٢ اعدام٢٧ ترکمن، ١٦٦ شیعه و ٣٥ کمونیست.
١٩٨٣ اعدام ٣٠٠ افسر، سرباز فراری، دمکرات و شیعه.
١٩٨٤ اعدام صدها نفر از جمله از دانش‌آموزان و دانشجویان.
١٩٨٥ قتل ٣٠٠ کرد، اعدام آسوریها و کمونیستها.
١٩٨٦ اعدام ٨٣ دانشجوی کرد، ٢٥ عضو حزب دمکرات کردستان/عراق، ٣٨ دانشجوی اتحادیة میهنی کردستان عراق، قتل ٣٠٠ کودک کرد پس از شکنجه با شک الکتریکی و تجاوز به آنها.
١٩٨٧ بمباران شیمیایی سردشت در کردستان ایران در ٢٨ ژوئن که در نتیجة آن ١١١ جان باختند و حداقل ٨.٠٠٠ نفر مجروح و مصدوم شدند.
١٩٨٧ ناپدید شدن ١٨٠ شیعه، تیرباران ٣٦٠ کرد که ١٧ تن از آنها کودک بودند، مسموم کردن ٤٠ مأمور سازمان امنیت، شروع حملة انفال با گاز سمی، کوچاندن اجباری و کشتار جمعی از کردها، یزیدیان، آسوریها و دیگران در شمال عراق.
١٩٨٨ اعدام ٨.٠٠٠ مرد از خانوادة بزرگ بارزانی، تیرباران ٤٠٠ شهروند غیرنظامی کرد در پادگان »تانجرو« که بر اثر حملات هوایی مجروح شده بودند، اعدام هزار کرد در دهوک؛ یورش انفال که بر طبق منابع مختلف ٦٠.٠٠٠ (»کتاب جنایات جنگ« Gutman)، ١٥٠.٠٠٠ (کارشناس بریتانیایی خاورمیانه، پروفسور David Mc Dowall)، ١٠٠.٠٠٠ (مسئولین
عراقی)، تا 182.000 (منابع کردی و دیگران) قربانی برجایی گذاشت؛ ویران کردن 5.000 روستای کرد، آسوری و یزیدی.
١٩٨٨ حملة شیمیایی به حلبچه، ٥.٠٠٠ قربانی.
١٩٨٩ ناپدید شدن ٣٣ آسوری، اعدام ٩٤ فراری از جنگ، اعدام ٣ ژنرال.
١٩٩١ یورش به کویت.
١٩٩١ سرکوب شورش شیعیان، ژنوساید: ٦٠.٠٠٠ الی ١٠٠.٠٠٠ کشته (بر طبق منابع دیگر تا ٣٠٠.٠٠٠ کشته).
١٩٩١ سرکوب قیام کردها، فرار حدود ١،٥ میلیون کرد به نواحی مرزی کردستان ایران و کردستان ترکیه، جان باختن دهها هزار قربانی غیرنظامی در اثر مشقات راه. در فاصلة زمانی ماههای مارس و مه هزاران کرد، شیعه و گروههای دیگر دستگیر می‌شوند، بسیاری در دادگاههای فوری اعدام می‌شوند که در میان آنها کودکان و زنان نیز بودند؛ هزاران نفر نیز ناپدید می‌شوند. در ١٦ مارس قریب١٥٠ مرد و جوان شیعه در جنوب در پایگاه نظامی المهاویل اعدام می‌شوند.
١٩٩٢ پس از تعیین ممنوعیت هوایی برای جنوب عراق موجی از دستگیری هزاران شیعه غیرنظامی که اکثریت آنها در عملیات نظامی شرکت هم نکرده بودند، شروع شد؛ شمار نامعلومی از غیرنظامیان اعدام می‌گردند. این اعدامها حتی با زیر پا گذاشتن قوانین کیفری خود عراق صورت گرفتند.
١٩٩٢ در مارس دستور صادر می‌گردد که اهالی مناطق باتلاقی به اردوگاههایی که خارج از مناطق مسکونی خود برای آنها احداث شده بودند کوچانده شوند؛ در ماه مه در استان »ال اماره« یک هلیکوپتر نظامی بر روی یک مراسم عروسی آتش می‌گشاید و ١٣ تن از مردم بیدفاع را به قتل می‌رساند.
١٩٩٢ در نزدیکی اربیل، سلیمانیه و در مناطق دیگر گورهای دسته‌جمعی از باقیمانده‌های اجساد اهالی روستاهای کردنشین و مبارزین یافت می‌شود، که به چنگ ادارات دولتی عراقی افتاده و »ناپدید« شده بودند؛ ١٠٧ جسد که در نزدیکی اربیل کشف می‌شوند به ٣٦٠ کردی تعلق دارند که از بمباران شیمیایی جان سالم به در برده بودند، اما از بیمارستانهای اربیل ربوده شده و به قتل رسیده بودند.
١٩٩٣ حملة نیروهای نظامی حکومتی برای تصرف مناطق باتلاقی در جنوب، اعدامهای بیشمار غیرنظامیان؛ تا ٨.٠٠٠ »عرب الاحوار« (باتلاق‌نشین) از چنگ حملات نظامی و خشکاندن باتلاقها می‌گریزند؛ در حمله‌ای در تاریخ ٢٦ سپتامبر به مناطق باتلاقی چند صد نفر کشته می‌شوند.
١٩٩٤ شورای انقلاب عراق مجازاتهای قرون‌وسطایی را به تصویب می‌رساند، من‌جمله قطع تقاطعی اندامهای بدن (دست چپ و پای راست، یا پای چپ و دست راست)، بریدن گوش‌ها، داغ‌کردن بدن؛ عفو بین‌الملل مجدداً گزارشهایی مبنی بر دستگیری هزاران مخالف را دریافت می‌کند، از جمله پزشکانی که حاضر نبودند، مجازاتهای قطع اعضای بدن قربانیان را اجرا کنند؛ شکنجة زندانیان؛ اعدامهای خارج از قانون مخالفین سیاسی؛
١٩٩٥ در آوگوست سپهبد حسین کامل الحسن المجید، وزیر دفاع سابق و جزو کادر رهبری گارد ریاست جمهوری و برادرش سرتیپ صدام کامل، مسئول گارد ریاست جمهوری (هر دو داماد صدام حسین) با همسرانشان به
اردن می‌گریزند. ادارات امنیتی عراق تعداد نامعلمومی از مأموران بالارتبة ارتش و کادرهای رهبری حزب بعث را که ارتباط نزدیکی با این اشخاص داشتند را دستگیر می‌کنند.
١٩٩٥ اعدامهای مخالفین که خارج از چارچوب قانونی خود رژیم صورت می‌گیرند (از تعداد آنها خبری در دست نیست).
١٩٩٦ در فوریه حسین کامل الحسن المجید و صدام کامل مدت کوتاهی پس از بازگشتشان به عراق باوجود عفو قبلی آنها کشته می‌شوند.
١٩٩٦ پس از یک تلاش نافرجام ادعایی کودتا در ژوئن بیش از ١٢٠ افسر ارتش تیرباران می‌شوند. از سرنوشت ٣٠٠ نفر دیگر که در همین ارتباط دستگیر شده بودند، خبری در دست نیست.
١٩٩٦ در آوگوست نیروهای دولتی در نزدیکی اربیل حداقل 96 عضو »کنگر‌ة ملی عراق« و چهار عضو »حزب ملی ترکمن« را تیرباران می‌کنند.
١٠٠٧ در ٩ ژوئن، آن هنگام که نیروهای نظامی در جریان یک مراسم مشایعین در کربلا به روی مردم آتش می‌گشایند، صدها نفر از شیعیان دستگیر و بسیاری کشته می‌شوند.
١٩٩٧ بین ژولای و اکتبر ١٤ افسر از سازمان امنیت، نیروهای ویژه، نیروهای منظم نظامی و از اعضای حزب بعث به اتهام شرکت در کودتای نافرجام و توطئه علیه دولت عراق اعدام می‌شوند.
١٩٩٧ عفو بین‌الملل از عراق خواهان ارائة توضیح در مورد سرنوشت صد هزار انسانی شد که از آغاز دهة ٨٠ »ناپدید« شده‌اند.
١٩٩٧ »ماکس فان در ستول«، گزارشگر ویژة سازمان ملل برای عراق گزارش می‌دهد که در نوامبر و دسامبر بیش از ١.٥٠٠ زندانی سیاسی در زندان ابو غریب و ال‌رضوانیه در نزدیکی بغداد اعدام گردیده‌اند.
١٩٩٨ بر اساس گزارشات رسیده در سپتامبر این سال حداقل ١٠٠ زندانی سیاسی از جمله ٢١ زن اعدام می‌شوند و اجساد آنها را در گورهای دسته‌جمعی می‌اندازند.
١٩٩٩ حداقل ١٩ زندانی سیاسی در میان بیش از ١٠٠ نفری هستند که در اکتبر این سال در زندان ابو غریب اعدام می‌شوند.
٢٠٠٠ به گزارش عفو بین‌الملل مجازاتهای جدیدی وارد قوانین کیفری رژیم عراق می‌شوند، مانند اعدام از طریق گردن زدن یا بریدن زبان، مثلاً در صورت »بی‌حرمتی« به رئیس جمهور؛ در فوریه 38 افسر گارد ریاست جمهوری بخاطر یک سوء قصد نافرجام به رئیس جمهور اعدام می‌شوند.
٢٠٠٠ در این سال رژیم عراق سیاست تعریب که دور جدید آنرا سال ١٩٩٧ آغاز نموده بود و طی آن اهالی کرکوک، خانقین، مخمور، سنجار، توز خورماتو و شهرهای دیگر را از خاک و سرزمین خودشان رانده و به مناطق دوردست تبعید نموده و به جای آنها از مناطق مختلف مردم عرب‌زبان را به این شهرها کوچانده بود، مجدداً از سر می‌گیرد. بین ژانویه و ژوئن ٨٠٠ نفر دیگر قربانی این سیاست می‌شوند. بدین ترتیب رقم کوچانده‌شدگان از سال ١٩٩١ به بیش از ٩٤.٠٠٠ نفر می‌رسد.
منبع: »پوگروم«، نشریة »جامعة دفاع از خلقهای تحت تهدید«، شمارة٢١٣، ٢٠٠٢/٣
pogrom, Nr. 213, 3/2002 – Gesellschaft für bedrohte Völker
www.gfbv.de